De inzet voor 2020 van twee nieuwe InEen-bestuursleden: Corine van Geffen en Dianne Jaspers

Per 1 januari treden bij InEen twee nieuwe bestuursleden aan. Zij nemen het stokje over van Roderick Runne en Jan Frans Mutsaerts die onlangs afscheid namen. We stellen Corine van Geffen, bestuurder bij Huisartsenposten Amsterdam, en Dianne Jaspers, huisarts in Barneveld en medisch directeur Huisartsen Eemland, aan u voor.

Corine van Geffen is sinds september van dit jaar bestuurder bij Huisartsenposten Amsterdam. Ooit begon ze als verpleegkundige in de ziekenhuiszorg en ontwikkelde zich van daaruit tot een breed georiënteerde projectleider en bestuurder. Onder meer was ze betrokken bij de Taskforce Integrale Geboortezorg en anderhalf jaar interim-bestuurder bij de Huisartsenposten West Brabant. “Een heel aantal dingen kun je binnen je eigen stad oplossen en een heel aantal dingen komt overal terug. Daarover moeten we op landelijk niveau met elkaar in gesprek. Vandaar dat ik me heb aangemeld voor een bestuursfunctie bij InEen.”

Loslaten

Ook voor Van Geffen vormt (regionale) samenwerking een topprioriteit. “Het is een hele mooie beweging dat huisartsen nu echt hun krachten beginnen te bundelen, maar het is ook ingewikkeld”, stelt ze vast. “Er zijn risico’s die we in kaart moeten brengen, zoals vragen over zeggenschap en vertegenwoordiging, maar ook vragen over de verdeling van budgetten. Bovendien: durven we straks de oude modellen los te laten? We zijn als mens geneigd om iets nieuws op te tuigen en geen afscheid te nemen van het oude. Dus voor je het weet heb je alleen maar méér werk georganiseerd.”

Evenwicht

“De acute zorg is een minstens zo grote prioriteit”, zegt Van Geffen. “Er ligt een opdracht voor ons om spoedzorg te blijven bieden bij een toenemende vergrijzing en afnemende werkende bevolking. We moeten daarvoor vergaand samenwerken met ziekenhuizen, ouderenzorg, GGZ en ambulance. Enerzijds ligt het voor de hand om pilots te organiseren en te kijken wat effect heeft, anderzijds wil je ook niet duizend bloemen laten bloeien. Ik pleit voor een evenwicht tussen waar we ons als huisartsenzorg het beste bij voelen en wat we straks aankunnen met de capaciteit. Verder is een essentiële vraag hoe we de stroom laag-urgente zorgvragen kunnen beantwoorden zonder dat daardoor de toegankelijkheid van echte acute zorg in gevaar komt. Ook daarover moeten we in gesprek.”

Dianne Jaspers is huisarts in Barneveld en medisch directeur van Huisartsen Eemland. Van meet af aan maakte Jaspers zich sterk voor samenwerking tussen disciplines en domeinen, eerst lokaal in Barneveld en later in de regio waar Huisartsen Eemland zich al vier jaar geleden vormde tot regio-organisatie met ruim 150 huisartsen. “Ik word erg enthousiast van het organiseren van samenwerking”, zegt ze. “Elkaar goed kennen, korte lijnen, wat voor elkaar over hebben geeft zoveel extra kwaliteit en werkplezier.” Inmiddels heeft ze besloten om na 15 jaar patiëntenzorg begin 2020 haar praktijk los te laten. “Ik blijf nog waarnemen, maar ga me nu een periode inzetten voor een goede bestendige en toekomstgerichte zorg. De stap naar InEen hoort daarbij.”

Andere vaardigheden

Samenwerken heeft onvermijdelijk consequenties voor de rol van de huisarts, zegt Jaspers. Ze vindt het belangrijk om daar goed bij stil te staan. “Ik denk dat huisartsen andere vaardigheden moeten aanspreken. Ze krijgen te maken met e-health en andere innovaties. Er wordt van hen een meer proactieve benadering verwacht. Hoe kunnen we dat regionaal en landelijk faciliteren?” Ook ‘ontschotting’ is een belangrijk aandachtspunt: hoe zorg je dat de barrières tussen de domeinen geslecht worden, zowel financieel als in de praktische samenwerking. “Samenwerken moet leiden meer efficiëntie in de zorg. Neem alleen al de patiënt die drie keer terug moet naar het ziekenhuis voor een korte toelichting. Kan dat echt niet anders? Dat is ook Juiste Zorg op de Juiste Plek.”

Taal

Jaspers: “We moeten als huisartsen bereid zijn een beetje autonomie op te geven. We zijn zo verkokerd dat we onze eigen manier al snel de beste vinden. En dan kun je niet meer over je grenzen heen kijken.” Samenwerken, zegt ze, is ook moeilijk vanwege de taal. “Dat speelt vooral met ziekenhuizen en vvt-instellingen. Je denkt dat je snapt wat iemand bedoelt, maar eigenlijk moet je nog even doorvragen om dan te ontdekken dat het toch net anders ligt. Het kost tijd om elkaar en elkaars werkwijzen te snappen. Dus durven loslaten en investeren, financieel en in tijd. Zonder dat gaan veel mooie initiatieven uiteindelijk toch niet door.”

Dit artikel is afkomstig uit de Nieuwsbriefspecial InEen – december 2019